Przedszkolaki w "pomarańczowym" przedszkolu -jak je nazywa Zosia- bardzo uroczyście obchodzą Dzień Niepodległości. Po trzech latach w patriotycznym repertuarze Zosi jest kilka pieśni patriotycznych, średnio 3, 4 zwrotkowych. "O mój rozmarynie", "Przybyli Ułani", "Płynie Wisła", "Piechota", "Legiony". I hymn państwowy. Kilka zwrotek.
Świadomość barw narodowych i godła. Kojarzy ważniejsze nazwiska związane z tym świętem.
Pomarańczowe przedszkole jest zupełnie zwyczajnym przedszkolem samorządowym. Przyznam, że osobiście wolałabym, żeby np. grupy były mniej liczne, albo coś tam jeszcze inaczej niż jest. Ale w ciągu trzech lat Zosia ani jeden raz nie powiedziała, że nie chce iść do przedszkola. Nigdy. Włączając w to sam początek, kiedy mocowała się ze swoim temperamentem i zasadami panującymi w grupie. Wygrała Zosia. Życie w zasadach daje jej poczucie bezpieczeństwa. Dobrze się w tym czuje. Jak każde dziecko. Bo każde dziecko potrzebuje zasad. A temperament paradoksalnie jest jej sprzymierzeńcem w funkcjonowaniu w zasadach. "Zosia jest indywidualistką". Czuje się w nim dobrze. I to jest najważniejsze - jeśli nawet sami wyobrażalibyśmy sobie, że może inne przedszkole byłoby lepsze.